Gesprek met schrijfster en stadsdorpsgenote Pauline van de Ven

Als Pauline en ik samen aan haar keukentafel zitten voor dit gesprek over haar nieuwe roman Grachtenhuis, moet ik meteen weer denken aan onze eerste ontmoeting. Mijn man en ik waren net in Amsterdam komen wonen, het was 1999 en vlak voor ons huis aan de Brouwersgracht raakten we aan de praat met Pauline en haar man die vertelden dat zij niet alleen een flinke periode vanaf de 70er jaren in ons huis hadden gewoond, maar destijds ook ons huis gerestaureerd hadden. Zoiets schept een band, vanaf dat moment hebben we altijd contact gehouden.

Pauline is haar hele leven al met schrijven én tekenen bezig geweest, iets dat voorzag in haar behoefte aan ‘bewaren’ en levend houden van voor haar belangrijke mensen en gebeurtenissen.
Zij begon haar loopbaan als journaliste, door haar achtergrond als econome vooral op dat terrein. In een periode van rouw om het overlijden van een dierbaar familielid, wilde zij zich bezighouden met wat er echt toe deed en dat was schrijven van romans. Zij nam de stap om fulltime schrijfster te worden en door een eenmalige projectbijdrage van het Fonds voor de Letteren was ze in staat om zich helemaal hieraan te gaan wijden. Daarnaast is ze ook beeldend kunstenaar en maakt onder andere digitale schilderijen.

Op mijn vraag waarom ze haar roman over het grachtenhuis juist pas nu geschreven heeft antwoordt Pauline: Ik kon er lang geen goede vorm voor vinden. Dat lukte pas toen ik de techniek van de bouw, die me erg boeide, naar de achtergrond verplaatste en de menselijke verwikkelingen, het groeiproces dat begon met ‘wij tegen zij’ en eindigde met ‘wij’ op de voorgrond zette.

In het begin is alles wat in het huis gebeurt een enorme inbreuk op het dagelijkse leven en werk van de bewoners, maar langzaam bouwen zich relaties op tussen hen en de bouwvakkers. Men krijgt begrip voor elkaar en er worden steeds meer mooie en grappige gesprekken gevoerd. Zo raakte het grachtenhuis nog meer verbonden met hun leven, aldus Pauline over de roman.
Samen met haar man woont Pauline van de Ven nu al 40 jaar in onze buurt.

Janneke Doreleijers

Voor haar literaire werk ontving Pauline van de Ven in 2014 de Halewijnprijs.
'Noordsvaarder Beach at Terschelling' won de derde prijs in de jaarlijkse competitie voor digitale schilderkunst van het Museum of Computer Art (MOCA) van de New York State University (2014).

Lees en zie meer op de website van Pauline van de Ven.